channel:1 –– talk with class 2018 – 14-06-2018 (tekst & foto's: Karlijn Vermeij)
talk:with
anniek mol
Wie zijn de kunstenaars die een mentortraject volgen bij about:blank? Waar zijn ze mee bezig en wat halen zij uit about:blank? Tussen nu en juni zullen we regelmatig een gesprek online zetten waarin al deze vragen met jullie worden gedeeld.
Deze keer een gesprek met Anniek Mol in WEP.
Anniek Mol (1994)
Academie Minerva, 2015
Mentor: Nina Wijnmaalen
KV: Wat heb je afgelopen maanden gedaan?
AM: Afgelopen april heb ik samen met scenograaf Mieke den Braber de performance Zeven opgevoerd tijdens het Weekend Break Festival van Club Guy & Roni in het Grand Theatre. Zij plaatste november vorig jaar een oproep voor dansers die met haar een onderzoek naar licht wilde doen. Het uitgangspunt van het stuk was een soort portaal, een wereld waarin iemand terecht komt. Ik deed een choreografie van onder een zwart, doorzichtig theaterdoek, samen met allerlei zwarte ballonnen waardoor je hele rare vormen kreeg. In de zaal was het helemaal donker en er speelde vreemde muziek. De enige lichtbron was een beamer die oogjes van licht op de ballonnen schenen. Mijn bewegingen werden vervolgens op die ballonnen geprojecteerd. In die wereld nam ik steeds meer ruimte, om er vervolgens weer in op te lossen.
KV: Hoe kijk je terug op die mix van performance, dans en muziek?
AM: Mieke en ik hebben het echt samen gedaan. Ik kon ook mijn eigen ideeën inbrengen, maar ik moest soms wel de knop omzetten om van een danser die opdrachten uitvoert naar een kunstenaar te gaan die dingen creëert. Daardoor is het echt een soort show geworden. Dat is eigenlijk waarom ik about:blank ingestapt was. Ik dans heel veel en ik wilde graag de combinatie maken met kunst en dans, maar ik wist niet hoe. Daar ben ik nog steeds niet helemaal over uit, maar dankzij de begeleiding van Nina heb ik dit wel meer durven uitzoeken. Zo werk ik mee aan een soort voorstudie van een nieuwe performance van Nina (Wijnmaalen, red.), samen met een groep andere performers. Door die samenwerking heb ik ook meer mensen leren kennen en komen meer dingen mijn kant op.
foto's:
KV: Je voornaamste medium is fotografie. Hoe verbind jij fotografie en performance met elkaar?
AM: In mijn hoofd gaat het van fotografie, via film naar performance, omdat het zo’n combinatie is van beeld en beweging. Op Minerva heb ik ook dingen gedaan met film als ik bepaalde beelden wilde vastleggen, omdat ze op foto niet konden bewegen. Misschien ben ik het ook gaan filmen omdat dat veiliger voelt, omdat je het in je eigen tijd opneemt en het resultaat daarvan laat zien. In plaats van dat je het live moet gaan doen voor wat mensen. Fotografie blijft er altijd wel inzitten, ook al ga ik meer performances maken. Natuurverering en mythologische verhalen blijven mijn fascinaties, en dat kan natuurlijk heel goed in een performance verbeeld worden.
KV: Maakt performance iets bij je los wat je niet bij fotografie vindt?
AM: Met mijn fotografie weet ik waar ik mee bezig ben, en performance is nu heel erg ontdekken, wat wil ik hiermee doen? Fotografie is meer precies uitdenken wat ik interessant vind en wil laten zien. Dans en performance is meer iets er uitgooien, het ligt dichterbij m’n gevoel. Ik vind het lastiger om er wat mee te doen, omdat ik van mezelf nog niet zo goed weet waarom ik het doe. Wil ik het wel laten zien aan iemand anders? Dat blijft nog even een zoektocht, maar wel heel leuk om te doen. Aan mijn fotoreeks Natuurgodinnen bijvoorbeeld is niets spontaans: alles is gepland en gecontroleerd, maar bij dans en performance is dat heel anders. Misschien kan ik van beide kanten wat meer daarover leren, maar ik denk niet dat ik één ding wil kiezen.
Ik vind het leuk om in foto’s en in dans en performance iets naar boven te halen dat gaat knagen. In mijn foto’s is de huid vaak net iets te glad, de ogen net iets te glanzend. Je weet dat het niet helemaal klopt. Je moet even wat langer kijken, je moet erover nadenken. Ik vind het interessant iets los te maken dat je erbij wil stilstaan. Na exposities kwamen mensen naar me toe en vroegen of het schilderijen waren, omdat dat ze het niet goed zagen.
foto's:
KV: Wat heeft Nina betekend in jouw zoektocht naar performancekunst?
AM: Door de begeleiding van Nina ben ik er veel meer over na gaan denken. Inmiddels is het erg verbeterd, maar ik was echt iemand die voor veiligheid koos, ‘ik doe het maar niet’, het terugtrekken, en dat wil ik niet meer. Ik merk dat ik nu probeer om die stap naar performance te zetten, omdat ik het dan nu wel durf. Het is nog steeds wel spannend. Met dansen heb ik daar geen last van, omdat je dan iets geleerd krijgt van iemand die daar goed in is. Daar voer je het uit, maar met performance moet je het helemaal zelf gaan doen. Dan gaat er in mijn hoofd om: is het wel goed wat ik heb gemaakt?
Nina heeft me geleerd dat ik sneller moet beginnen en meer moet uitproberen. Ze heeft me oefeningen meegegeven: ga rondjes lopen, ga jezelf filmen en kom terug met tien video’s in plaats van één. In een schetsfase hoef je nog niet zo kritisch te zijn. Ook hebben we veel gesprekken gehad over persoonlijke ontwikkeling. Nina is heel geïnteresseerd in waarom je iets doet, waar je beslissingen vandaan komen. Waar het met anderen misschien stil zou vallen stelt zij altijd net een vraag extra. Voor mij was het precies het goede moment om erachter te komen waarom ik bepaalde dingen doe.
KV: Wat heb je nog meer van je tijd bij about:blank opgestoken?
AM: Het is heel fijn dat je mensen spreekt over je werk, omdat je anders niet meer goed ziet wat je eigenlijk aan het doen bent. Daarom heb ik na mijn afstuderen ook snel een atelier met drie oude studiegenoten genomen, zodat je in contact blijft met anderen en samen over je werk kunt praten. Het is belangrijk dat je net even een steuntje hebt, dat je ergens naartoe gaat, dat je het ergens voor doet.
KV: Wat staat er verder nog op de agenda?
AM: Ik ben nog steeds met die portrettenserie bezig en ik ben nu druk bezig met geld sparen om die te kunnen printen. Marcella Marinelli, die Minerva heeft gedaan, heeft in augustus een expositie in Galerie Noord, die doet ook veel met natuur, en zij heeft mij onder andere uitgenodigd om daar te komen exposeren. Ik merk dat het nu lekker begint te lopen met connecties, samenwerkingen en projecten. Voor mezelf gaat het makkelijker, omdat ik als persoon meer naar buiten gericht ben, met mensen ga praten en mezelf ontwikkel. Dat zie ik ook terug in mijn kunst, dus dat zit wel goed. Een heftig, maar goed jaar.